Duncan dirigeert Mahler 6

Iedere dirigent heeft zo zijn wensenlijstje. Dat ene uitdagende orkestwerk dat alle grenzen nog eens extra oprekt. Daar hoort een avondvullende symfonie van Gustav Mahler bij. Chef-dirigent Duncan Ward en Philzuid maken zich op voor een bewonderenswaardige symfonische reis, de Zesde symfonie van Mahler. Voor deze zogenaamde Tragische symfonie moeten orkest en dirigent diep in de menselijke psyche tasten. Tijdens het componeren van zijn Zesde symfonie putte Mahler inspiratie uit de geschriften van Friedrich Nietzsche. De spraakmakende filosoof pleitte onder meer voor een onvoorwaardelijk geloof in het leven, waarbij je alle problemen met moed en vasthoudendheid tegemoet moet treden. In zijn vierdelige symfonie morrelt Mahler wederom aan de limieten van de symfonische traditie.

De grondtoon van deze tachtig minuten durende symfonie is duister en onheilspellend. Alsof Mahler bij het componeren van de Zesde zijn eigen toekomstige noodlot voorzag. Binnen een jaar na de première in 1906 stierf zijn dochtertje en werd een hartkwaal bij hemzelf vastgesteld. Maar een hernieuwd geloof in het leven maakt ook deel uit van dit adembenemende symfonische panorama. Door de hele symfonie brengt Mahler een muzikaal eerbetoon aan zijn geliefde Alma. Het zogenaamde Alma-thema hoor je al in het openingsdeel en de melodie duikt in verschillende gedaantes op in de symfonie. De Zesde symfonie is een intens werk met als stralend middelpunt het Andante, dat als een van Mahlers troostrijkste symfoniedelen geldt.